การเดินทางของชายจรจัด

วันนี้เรานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์บนถนนฝั่งตรงข้ามออฟฟิศตอนเย็นๆ แล้วอยู่ๆ ก็มีชายจรจัดคนหนึ่งเดินผ่านเราไปอย่างเงียบเชียบ

เรามองไปที่เค้า ชายคนจรจัดคนนั้นแต่งตัวมอซอ มีคราบดำๆ เขรอะๆติดอยู่ตามเสื้อผ้า ตามเนื้อตัวเต็มไปหมด เค้าแบกกระเป๋าเป้ใบโตไว้บนไหล่ข้างหนึ่ง และกำลังเดินมุ่งไปข้างหน้า ด้วยรองเท้าเก่าๆ โทรมๆ ที่ไม่รู้ว่าใส่เดินมากี่พันกิโลเมตรแล้วเราสงสัยซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่เราเคยสงสัยมาตลอด

เวลาที่เรามองไปที่คนจรจัด และคนบ้าที่เป็นคนบ้าเจ้าประจำแถวบ้าน และแถวโรงเรียนเค้าจะเดินไปที่ไหนเค้าจะเดินไปอย่างนั้นอีกนานมั๊ยแล้วเค้าจะหยุดเดินเมื่อไหร่ชีวิตที่ไม่มีใครสักคนให้คุยด้วยแบบนั้น มันจะเปลี่ยวเหงาสักแค่ไหนกันนะการมีชีวิตอยู่โดยต้องเดินไปเรื่อยๆ นิ่งเงียบไปเรื่อยๆ ถ้ามันไม่ทำให้เค้าลืมการพูด และหยุดเดินอีกไม่ได้มันก็คงจะทำให้เค้ากลายเป็นคนที่คุยกับตัวเองไปแทนบางทีการที่เราเห็นคนจรจัดชอบพูดอยู่กับสิ่งที่มองไม่เห็น เหมิอนเป็นคนบ้าเค้าอาจจะไม่ได้บ้าก็ได้แต่เค้ากำลังคุยกับตัวเองเพราะเค้าแค่ไม่มีใครให้คุยด้วย.....

เรานั่งมองชายจรจัดคนนั้นเดินหายไปจนลับตาแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ทุกย่างก้าวของเค้าช่างหนักแน่น และมั่นคงเสียจริงก็ขนาดหมาที่ยืนอยู่แถวนั้นยังไม่เห่าเค้าเลยสักแอะ ทั้งที่ตามปกติหมามันมักจะรุมเห่าคนจรจัดที่เป็นสิ่งแปลกปลอมสำหรับพวกมันเสมอแต่หมาพวกนั้นกลับแค่ดมๆ แล้วก็ปล่อยให้ชายจรจัดมีรองเท้าผู้นั้นเดินผ่านไปเฉยๆแล้วสักวันเค้าจะได้หยุดเดินซะทีมั๊ยนะจะเจอสิ่งที่พอจะเรียกได้ว่าเป็น “บ้าน” ของตัวเองมั๊ยนะยิ่งมองก็ยิ่งคิดได้ว่าถึงเราจะอยากหยุดเดินสักแค่ไหนแต่เราก็ยังต้องเดินต่อไปอยู่ดีถ้าเรายังมีลมหายใจ

ชายจรจัดเดินผ่านไปตามเส้นทางนี้ แล้วเดินหายไปจนลับตา...จะมีใครที่ไหนรู้บ้างว่า จุดหมายปลายทางของเค้าอยู่ที่ใด