จริงๆ สมัยเรียนที่เชียงใหม่ เคยทำ List การ์ตูนที่อ่านแปะไว้หน้าประตูห้องที่หอ จะได้จำได้ว่าตัวเองอ่านการ์ตูนเรื่องไรมั่ง เพราะเยอะจัด 30 กว่าเรื่องได้ ก็จะมีตกๆ หล่นๆ ตามได้ไม่ครบ เลยเขียนแปะไว้เลย ถึงเวลาจะได้นึกออก ว่าเรื่องไหนที่ต้องไปตามว่ามันออกรึยัง เสียดายว่าตอนย้ายกลับบ้านที่กรุงเทพฯ ด้วยความเบลอบวกกับความวุ่น เลยเอามันไปทิ้งไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ และ List นี้ ทำขึ้นมาทดแทน List อันเก่า แต่ต่างจุดประสงค์กันเล็กน้อย เพราะบางเรื่องใน List นี้ จบไปแล้วก็มี เลิกออกไปสักพักแล้วก็มี นานๆ ออกทีก็มี จุดประสงค์ของการทำ List นี้ขึ้นมา ก็เพื่อให้ตัวเองจำได้ว่า การ์ตูนที่รักทั้งหลาย มีเรื่องอะไรบ้าง เรียงตามลำดับความสำคัญ และอิทธิพลที่มีมันต่อเรา จากมากที่สุดไปถึงมาก (ไม่เคยมีคำว่าน้อย สำหรับการ์ตูนทุกเรื่องที่อ่าน ขอกราบงามๆ บรรดาคนวาดและคนแต่งเรื่องของการ์ตูนในลิสต์นี้ทุกท่าน)
1.ป๋าอัจฉริยะ ยานางิซาว่า เรื่องนี้ค้นพบในร้านการ์ตูนตอนเรียนอยู่มหาลัยปี 2 พอดีหอที่พักอยู่ ด้านหน้ามีร้านเช่าหนังสือการ์ตูนมาเช่าพื้นที่อยู่ เลยเดินเข้าออกเป็นเถือกทุกวัน แถมยังไปช่วยเค้าห่อปก เพื่อที่จะจองหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดที่ออกมาใหม่ด้วย แบบว่าห่อเองเสร็จปุ๊บ เราก็ยืมปั๊บเลย และป๋าก็เป็น หนึ่งในนั้น
ความพิเศษของป๋า คือ
- ท่าเดินเป็นเส้นตรง และมุมฉาก ไม่มีการเลี้ยว ไม่ค่อยจะถอย
สิ่งกีดขวาง ถ้ามีอะไรมาขวาง ทาง นั่นเป็นเพราะแกไปผิด
เวลา ทุกอย่างจึง ไม่เหมือนกับที่แกคำนวณไว้ทุกครั้ง
- ตาตี่ๆ หรี่ๆ มีคนเคยสงสัยว่า ป๋าเคยลืมตารึเปล่า และทัศนวิสัย
ของป๋าเป็นเช่นไร... เรื่องนี้ ไม่มีคำตอบให้
- ป๋าสอนเศรษฐศาสตร์ ดังนั้นป่าจึงเชื่อว่าของฟรีไม่มีในโลก และป๋าคิดว่าถ้าเราคำนวณ ดีๆ เราจะได้
ของถูกในเวลาที่ถูกต้อง ฯลฯ ความเชื่อและวิธีคิดของป๋า ยังมีอีกมากมาย จาระไนไม่หมด และ
ทุกอย่างล้วนเป็นแรงบันดาลใจให้เราได้เสมอ ตอนเรียนวิชาการเขียน เคยเอาเรื่องของป๋าไปเขียนส่ง
อาจารย์ด้วย... มันช่างเป็นการ์ตูนที่ทำให้เราอิ่มเอิบ อิ่มอกอิ่มใจ ทำให้เรามีความสุข และให้คำตอบ
บางอย่างแก่เราได้ดีจริงๆ รักคนเขียนการ์ตูนเรื่องนี้ที่สุด
2. คิอิจิ เด็กชายวัย 3 – 4 ขวบ ที่เห็นพ่อแม่ถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาย และตัวเองก็พลัดหลงไปอยู่กับคนจรจัดนานถึง 1 ปี แล้ว
ก็หนีเข้าไปอยู่ในป่าเพียงลำพังในวัย 4 ขวบ ก่อนจะกลับออกมาสู่โลกภายนอก และกลับไปหาครอบครัวในที่สุด ในสภาพที่ไม่เหมือนคิอิจิคนเดิมอีกต่อไป และเมื่อเติบโตขึ้น สิ่งต่างๆ ที่พบเจอมาในวัยเด็ก ก็หล่อหลอมให้คิอิจิมีนิสัยต่อต้านสังคม แต่ก็รักความยุติธรรม และไม่ชอบคนที่รังแกคนอื่นพอๆ กับที่ไม่ชอบคนที่ยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นรังแก ทั้งเรื่องมีอยู่ประโยคนึงที่จำขึ้นใจที่สุด และเป็นกำลังใจให้เราเสมอมา มันคือวันที่คิอิจิในวัย 4 ขวบ พูดกับพ่อแม่บนสวรรค์ในคืนที่มืดมิดคืนหนึ่งว่า
“พ่อ แม่...ขอบคุณที่ให้เกิดมา... ไม่ต้องเป็นห่วงนะอยู่คนเดียวได้”
3. ผู้ผนึกมาร เรื่องนี้ดูเผินๆ เหมือนจะเป็นการ์ตูนต่อสู้ ผสมสัตว์ประหลาดและเวทย์มนตร์คาถาพื้นๆ ทั่วไป แต่พออ่านไปอ่านมาแล้วจะพบว่า นอกจากวิถีชีวิตยามค่ำคืนของโยชิโมริ พระเอกของเรื่อง จะเป็นไปในแบบที่เราใฝ่ฝันถึงแล้ว (ดึกสงัด และไร้ผู้คน) วิธีคิดของตัวละครหลายๆ ตัวในเรื่อง แม้กระทั่งตัวร้าย ยังน่าสนใจมากอีกด้วย ในเล่มล่าสุด บุคคลที่เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เกิดเรื่องราวของผู้ผนึกมารขึ้นมา พูดกับโยชิโมริ ว่า
“เธอฉลาดกว่าฉัน...เพราะฉันเชื่อแต่ตัวเอง มันจึงเป็นแบบนี้”
และประโยคที่กระตุกที่สุดคือ ประโยคที่แม่ของโยชิโมริ (อันที่จริงเป็นหุ่นตัวแทนที่ถูกสร้างขึ้นโดยแม่ของโยชิโมริเอง ให้มาช่วยงานสำคัญ แต่แม้จะเป็นแค่หุ่นตัวแทน ทว่าความรู้สึกนึกคิด และความสามารถของหุ่นตัวแทนนี้ เหมือนแม่ของโยชิโมริที่เก่งระดับเทพ 100 เปอร์เซ็นต์) พูดว่า
“ไม่มีอะไรไม่เปลี่ยนแปลง ... และไม่มีอะไรที่ไม่มีวันจบสิ้นหรอก”
4. กีฏจารย์กับอาถรรพ์แมลงพิสดาร
การ์ตูนเรื่องนี้ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่บนแผงการ์ตูนตลอดเวลา เดี๋ยวมามั่ง ไม่มามั่ง แต่ถ้ามาเมื่อไหร่ ก็กินใจเมื่อนั้น แนวคิดหลักของมันประหลาดดี การดำเนินเรื่อง และไอเดียของแต่ละตอนก็จินตนาการบรรเจิดมาก และขณะที่ตั้งใจว่าจะเล่าอยู่นี้ เราก็จำรายละเอียดปลีกย่อยของมันไม่ค่อยได้เลย เพราะว่ามันละเอียดมาก บรรเจิดมากเกินกว่าที่สมองน้อยๆ ของเรามันจะจำไหว
ตอนที่ชอบที่สุดคือ ตอนที่แมลงอะไรสักอย่าง ออกฤทธิ์ต่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้น เหมือนหายตัวไปจากบ้าน และทุกคนในบ้านจะมองไม่เห็นเธอ ในขณะที่ทุกคนคิดว่าเด็กหญิงได้ตายไปแล้ว มีแต่พี่สาวที่คอยเอาตุ๊กตาไปวางไว้ให้ เพราะเชื่อว่าน้องยังอยู่ในบ้าน และเดี๋ยวน้องจะต้องกลับมา จริงๆ เด็กหญิงก็ยังไม่ตาย แต่เป็นเพราะแมลงนั้นสร้างอะไรบางอย่างบังตาทุกคนไว้ เหมือนทำให้เด็กหญิงกับคนในบ้านอยู่กันคนละมิติ... แล้วกีฏจารย์ของเราก็มา สำรวจหาสาเหตุ ทำการรักษา แล้วเด็กหญิงก็ได้กลับมาสู่อ้อมกอดของครอบครัวอีกครั้ง เราชอบฉากที่พี่น้องเจอกัน
5. H2 เรื่องนี้คงไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะมันเป็นของท่านปรมาจารย์ อะดะจิ มิซึรุ ที่ทั้งเรื่องไม่ได้มีอะไรมากเลย แค่เพื่อนรักสองคนที่ชื่อขึ้นต้นด้วยตัว H เหมือนกัน ฮิเดโอะ กับ ฮิโร่ ทั้งสองกำลังเฝ้ารอจังหวะ และเวลาที่จะได้มาแข่งกันเอง ในสนามเบสบอลโคชิเอ็ง... แค่นั้นเองแหละ จุดเริ่มต้นและจุดจบของการ์ตูนเรื่องนี้ แต่ระหว่างทางที่อ่านมัน... H2 ก็ให้อะไรเรามากมาย หนึ่งคือเรื่องมิตรภาพ สองคือเรื่องการไปให้ถึงความฝันของตัวเอง สามคือเรื่องที่ว่า พระเอกไม่จำเป็นต้องได้คู่กับนางเอกเสมอไป...
6.Heaven หลุดโลกเรสเตอรองต์ เรื่องนี้ชอบในความประหลาด และบรรยากาศพิลึกๆ ของมัน มีอย่างที่ไหน ไปเปิดภัตตาคารอาหารฝรั่งเศสอยู่ในสุสานญี่ปุ่นที่โบร๊าน โบราณมาก ทางเข้าก็หายากมาก เพราะมีแต่ป่าดงพงพี และกบเขียด ส่วนเจ้าของร้านและพนักงานแต่ละคนก็ล้วนแต่มีบุคลิกแปลกๆ ที่ทั้งตลก และน่ารำคาญปะปนกัน แต่อ่านแล้วก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก กับไอ้บรรยากาศการรวมตัวของเหล่าคนของพิลึกนี่แหละ
7. Death Note มีใครสักคนเคยบอกเราว่า Death Note เป็น One Hit Wonder ของ ทาเคชิ โอบาตะ และ สึกุมิ โอบะ เพราะพอสองคนนี้แยกกันไปทำงาน ก็ยังไม่ได้จะเคยมีอะไรออกมาดีเลิศได้เทียบเท่ากับ Death Note อีกเลย (บาคุแมน ของโอบาตะ มีปมดูถูกเพศหญิงค่อนข้างเยอะ เราเลยเลิกอ่าน)
แต่ Death Note ที่ทั้งคู่ทำไว้ร่วมกัน มันก็ถึงมากๆ ในหลายสิ่ง หนึ่งคือเรื่องที่ทำให้เราฉุกคิดถึงความตาย และความเป็นมนุษย์
ฉากที่ชอบที่สุด คือ ฉากก่อนที่ไลท์จะตาย มันร้องขอชีวิต มันลนลาน และมันไม่เท่อีกต่อไป (สำหรับใครที่ชอบคิดว่าไลท์เท่) คนชั่วมักเป็นเช่นนี้ แม้ไลท์จะคิดว่ามันเป็นคนดีก็ตาม เวลาคนชั่วมีอำนาจอยู่ในมือ มัน มักจะกร่าง และไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แต่เวลาต้องเผชิญหน้ากับความตาย มันก็มักจะกลายเป็นแค่หมาจนตรอกตัวหนึ่ง
แต่ตอนแอลตาย แอลไม่ร้องขอชีวิตใครทั้งสิ้น ตายก็ตาย เพราะสิ่งที่ควรทำ ก็ได้ทำไปหมดแล้ว และการตายของแอล แอลไม่ติดค้างอะไรกับตัวเอง เพราะสุดท้ายแล้วเค้าก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดถูก ที่ว่าไลท์คือคิระ (ถ้าแอลตายแบบคาใจว่าใช่ไลท์หรือไม่ ที่เป็นคิระ คิดว่าดวงวิญญาณของแอลคงไม่สงบสุขเท่าไหร่)
8. Wonder Boy เราอยากจะเรียกการ์ตูนเรื่องนี้ว่า การ์ตูนอภิมหา ปรัชญา เพราะอ่านแล้วต้องมานั่งทำความเข้าใจ กับมันอีกพักใหญ่ๆเลย ซึ่งก็เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจ บ้าง จัดเป็นการ์ตูนที่เข้าใจยากและล้ำลึกเรื่อง หนึ่ง... หรือจริงๆ แล้วบางที ทุกคำถามในการ์ตูน เรื่องนี้ อาจจะเป็นคำถามปลายเปิดก็ได้ กล่าวคือ ใครอยากจะตีความอย่างไร ก็สุดแล้วแต่
ตอนที่เราชอบที่สุด คือ ตอนที่เด็กผู้หญิงขี้เหร่ในหมู่บ้านห่างไกล เชื่อว่าตัวเองเป็นเนื้อคู่กับเด็กหนุ่มรูปงามประจำหมู่บ้าน ซึ่งเรื่องก็จบลงตรงที่ ทั้งคู่เป็นเนื้อคู่กันจริงๆ ช่วยกันทำมาหากินจนแก่เฒ่า และตายไปด้วยกัน
กับอีกตอนที่พูดถึงชีวิตของโจรหนุ่มสมัยโบราณ รายหนึ่ง จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้แล้ว รู้แต่ว่า มัน เศร้ามาก และมันมีแต่คำถามเต็มไปหมด และแม้โจรหนุ่มนั้นจะฆ่าคนตาย แต่เรากลับมองว่า เค้าไม่ได้เป็นคนไม่ดีแต่อย่างใด เพราะชีวิต ซับซ้อนกว่านั้น และโจรหนุ่มผู้นั้นก็ยังมีอะไรบางอย่างที่สง่างามมากอีกด้วย
9. อิคิงามิ สาส์นสั่งตาย เป็นการ์ตูนที่อยู่บนพื้นฐานของความเชื่อแบบ คอมมิวนิสต์ยังไงชอบกล เอาทุกคนมาจับยัดๆ ใส่ๆ ลงไปในลังใบเล็กๆ ใบหนึ่ง ถ้าใครอยาก ออกมานอกลัง นั่นคือมีความผิดปกติเกิดขึ้นกับ คนๆ นั้น ถ้าอ่านๆ ไปแล้ว จะรู้สึกคุ้นๆ ว่าเหตุ การณ์ทำนองนี้ก็เกิดขึ้นในหลายๆ ประเทศ ใน หลายๆ สังคมเลยนะ ประเภทที่ว่าถ้าใครแตก แถวจากสิ่งที่อำนาจสูงสุดกำหนดลงมา คนผู้นั้น ก็ถือว่ามีความผิดร้ายแรง สมควรจะต้องถูกจัดการ
ตอนที่เราชอบที่สุดของอิคิงามิ คือ ตอน “พลีชีพ เพื่อชาติ” เรื่องของเด็กหนุ่มแสนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ทำงานอยู่ในบ้านพักคนชรา และรู้สึกติดใจกับ คุณยายคนหนึ่ง ที่ไร้การตอบสนองกับทุกสิ่งรอบ ตัว เพราะคุณยายกำลังรอคอยคนรักที่ไม่มีวัน กลับมา เพราะเขาตายไปในสนามรบตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว
และแน่นอนสุดท้ายแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นก็ตาย เพราะ”วัคซีนผดุงความรุ่งเรืองแห่งชาติ” แต่ก่อนตายเค้าก็สามารถทำ ให้คุณยายลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง และได้พบเจอกับสิ่งที่คุณยายเฝ้ารอมาตลอดทั้งชีวิต
10. คุโรซากิ บริษัทรับส่งศพไม่จำกัด
เมื่อแรกไม่กล้าอ่านการ์ตูนเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะมันมีภาพวาดที่ค่อนข้างโหดอยู่พอสมควรประเภทสมองไหล ไส้ทะลัก ลูกตากระจุย อะไรประมาณนี้ กระทั่งบัดนี้ก็ยังมีอยู่ตอนนึงที่เรายังไม่กล้ากลับไปอ่านมันอยู่ดี มันอยู่ในเล่มแรกๆ ไม่ 1ก็ 2 นี่แหละ และมันมีชื่อตอนอย่างไม่เป็นทางการว่า “อยากเกิดเป็นนกจังเลย” (คุโรชากิเป็นการ์ตูนที่มักจะจงใจตั้งชื่อตอนแต่ละตอนให้ยาว และไม่เข้ากับเนื้อเรื่อง คนอ่านเลยมีชื่ออย่างไม่เป็นทางการไว้เรียกกันเอง เพราะจำชื่อตอนอย่างเป็นทางการกันไม่ค่อยได้)
แต่หลังจากที่เสพย์ติดการ์ตูนเรื่องนี้ไปในที่สุด เราก็พบว่า ภายใต้หน้ากากที่น่าสยดสยองนั้น มีเรื่องราวดีๆ ซ่อนอยู่มากมาย และมันทำให้ประโยคภาษาอังกฤษประโยคหนึ่งผุดขึ้นมาอยู่ในหัวสมองของเราทุกครั้งที่อ่านการ์ตูนเรื่องนี้
"Everyone has their own story" ทุกคนล้วนมีเรื่องราวของตัวเอง....เพราะตัวละครแต่ละตัวในคุโรซากิ ล้วนมีเงื่อนปมผูกอยู่ในชีวิตกันทุกคน ภายใต้คาแรคเตอร์ที่บ้าๆ บอๆ เพี้ยนๆ และดูไม่เอาอ่าวนั้น จริงๆ แล้วทุกคนในบริษัทรับส่งศพนี้ ผ่านเรื่องราวโหดร้ายกันมาแล้วทุกคน ....
“หนุ่มหุ่นมือ” คือ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว จากเหตุการณ์ฆ่าตัวตายยกครัว ที่พ่อของเค้า เป็นผู้กระทำ และหุ่นมือที่เค้าใส่ติดมือไว้ตลอด 24 ชั่วโมง ก็คือหุ่นมือของน้องสาวตัวน้อย ผู้ล่วงลับ จากเหตุการณ์ฆ่าตัวตายครั้งนั้นนั่นเอง เค้าใส่หุ่นมือนั้นตลอดและทำราวกับว่ามัน มีชีวิตของมันเอง เพราะมันถูกวิญญาณอวกาศชั้นสูงสิงอยู่ และเป็นเอกเทศจากตัวเค้า ไม่มีใครรู้ว่ามันจริงหรือไม่ ขนาดเพื่อนๆ ในเรื่องยังไม่ค่อยเชื่อ แต่ถ้าวิเคราะห์จากปูมหลัง มันคงเป็นอาการทางจิตอย่างหนึ่ง
ส่วน “สาวน้อยเอมบาล์มมิ่ง” (คนทำความสะอาด และตกแต่งศพทุกสภาพ) ก็เห็นศพแม่ของตัวเองที่กระโดดให้รถไฟทับตาย ในระยะประชิด ทั้งยังถูกใช้ให้ถือหัวแม่ของตัวเองเอาไว้อีกด้วย....ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือ ล้วนผ่านเรื่องราวทำนองนี้มาเหมือนๆ กัน แต่เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพวกเค้าผ่านความเจ็บปวดเหล่านั้นมาได้อย่างไร เพราะการ์ตูนไม่ยอมบอก
11. Skyhigh ฟ้าเบื้องบนนั่นมีใครจ้องมองดูเราอยู่ เวลาที่เราทำชั่ว เวลาที่เราถูกใครบางคนฆ่าตาย....”อิซึโกะ” คนเฝ้าประตูแห่งความเคียดแค้น จะออกมาบอกกับวิญญาณที่ถูกฆ่าตายทุกดวงว่า
“คุณมีทางเลือกอยู่ 3 ข้อ คือ หนึ่ง ไปสวรรค์และรอคอยการเกิดใหม่... สอง ไม่ยอมรับความตาย และกลับไปเป็นวิญญาณล่องลอยอยู่ในโลกมนุษย์... สาม ฆ่าจองเวรคนที่ฆ่าคุณ”
และ 99% ของดวงวิญญาณที่ไปที่นั่น เลือกข้อ 3
มันเป็นการ์ตูนที่ทำให้เราได้เห็นด้านมืด ด้านชั่วร้าย ด้านอุบาทว์ของมนุษย์อย่างสุดๆ ชีวิตเส็งเคร็งกันได้สุดๆ...ความสวยงามไม่เคยมีอยู่จริง...เพราะมนุษย์ล้วนทุกปลุกด้วยความมืดมิดได้เหมือนกันหมดทั้งสิ้น
12. ผีซ่ากับฮานาดะ ถ้าเรื่องข้างบนเป็นความมืดดำ เรื่องนี้ก็เป็นความขาวสะอาด และบริสุทธิ์....กับเด็กซ่า หัวโจกที่วันๆ เอาแต่ก่อเรื่อง และแกล้งคนอื่น แต่เมื่อเค้าฟื้นจากความตาย และมองเห็นผีแถวๆ บ้าน เค้าก็กลายเป็น Ghost Whisperer ภาคเด็กเกรียน ที่ต้องคอยไปช่วยเหลือบรรดาผีๆ ทั้งหลาย ให้ได้บรรลุความปรารถนาอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะไปสู่สุคติ
แล้วเจ้าเด็กซ่าฮานาดะก็ค่อยๆ เรียนรู้การช่วยคนอื่น ความดีงาม และความรัก เรื่องราวที่เกิดขึ้นในการ์ตูนสอนฮานาดะไปพร้อมๆ กับสอนคนอ่าน
และเราคงไม่รู้จักการ์ตูนเรื่องนี้ ถ้าพี่ที่ร้านเน็ตแถวบ้านไม่แนะนำให้อ่าน และร้านเช่าการ์ตูนแถวบ้านไม่ดันมีเล่มที่เยินที่สุดรอให้เราไปเช่ามาอ่านพอดี....
รักการ์ตูนเรื่องนี้จริงๆ มันจบที่เล่ม 5 และเราร้องไห้เพราะคิดถึงมัน....อยากเข้าไปมีชีวิตอยู่ในการ์ตูนเรื่องนี้ เพราะบรรยากาศชนบท บ้านๆ ในการ์ตูนเรื่องนี้มันอบอุ่นและเรียบง่ายที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลยแหละ
หมายเหตุ: entry นี้ สำเนามาจากอีกบล็อกนึง ที่เป็นส่วนตัวกว่าบล็อกนี้ แต่มันเป็นเรื่องของการ์ตูนที่รัก ก็เลยอยากจะเผื่อแผ่มายังคนอื่นๆ ด้วย
